Zengin ve fakir…

Omuzuna yüklediği yırtık eski bir çuvalla hergün işyerimin önünden ağır adımlarla ilerlerdi. Onu her gördüğümde bütün acıyan yanlarım ortaya çıkar, hayatın onu, elinin tersiyle bir kenara ittiğini düşünürdüm… Onurunu kırmamak adına karşısına çıkıp, para yardımında dahi bulunmaya cesaret edemedim. Akşamüzeri hava kararmaya başlayınca dönüşte sırtına yüklediği çuvalının dolu olmasını temenni eder,  eğer doluysa kendimemutluluk payı çıkarırdım..  Hergün güneşe dayadığı yüzüyle hayatın omuzlarına yüklediği ağırlığa inat, geçer giderdi önümden… Omuzunda çuvalı, içindeki umutlarıyla.. Artık o hayatın bir parçası oluvermişti. Acıyan yanlarımı ortaya çıkaran, insana kendini şanslı hissettiren…

Yine sıradan birgündü. İşyerimizin önüne duran simsiyah son model bir jeepin kapısı açıldı. Bir süre sonra araç içinden çok şık giyimli bir beyefendi indi… Adam güneşi görmemek için güneş gözlüklerini, rüzgardan korunmak için boynuna da  flarını, saçlarının dağılmaması için de bir tane şapka takmıştı… Hızlı hızlı nefes alıp veriyor,  üzerine dokunan güneşten, yüzüne değen rüzgardan, gürültüden, yapraktan, çiçekten, herşeyden kaçıyordu adeta. Ağır aksak adımlarla işyerimize doğru ilerledi. Gazeteye usulca girdiğinde bütün yalnızlığı duvarlara, oradan da bize yansıdı. Hayat hikayesi ni anlattığında çok üzülmüştüm. Kendisi astım hastasıydı ve daha birçok sorunları vardı. Yalnız yaşadığı için kendine bakabilecek yardımcı eleman arıyordu. İlan vermek için gelmişti.  Bir süre düşündüm hangisi zengin diye. Her gün omuzuna aldığı çuvalıyla önümden geçip giden, üstü başı yırtık ancak güneşi, rüzgarı, havayı içine çeken o  kişi mi? Yoksa  lüks jeepiyle doğadan kendini korumaya çalışan mı? Zengin ve fakir kavramları beynimde yer değiştirirken, bir şeyi çok iyi anlamıştım. En büyük zenginlik, aldığımız nefes, içimizi ısıtan güneş, yüzümü okşayan rüzgar, paylaşılan bir dilim ekmekte gizli. Mutluluksa bu değerlere sahip olduğumuz bilincine varılmasıyla anlam kazanıyor.

cerenhereser@hotmail.com